Te paard naar de Dodola en nog zoveel meer....

Zo, daar ben ik weer. Moest even zelf weer terug lezen wat ik als laatste heb geschreven hoor, en ook even graven wat we de hele week hebben gedaan.

Laat ik een beginnen met dat we eindelijk een keer hebben les gegeven!! jaja, wel 1 keer en daarna niet weer, maar toch:)
We hebben dit gedaan op de private school. Hele slimme kindjes voor hier.. Wij mochten dus ook lesgeven, maar was echt geen succes. Het voorstellen was het leukste van de hele dag. Toen ik daadwerkelijk iets wilde aanleren lag de interesse ineens heeeeeel ergens anders. Overal, behalve bij mij. Nu hoef ik ook niet echt in het middelpunt te staan, maar als je les geeft zou dat toch wel makkelijk zijn. Voor mij maar geen Pabo heb ik besloten.;)
Wel kan ik de leraren verschillende manieren van les geven aanleren. Dit klinkt een beetje tegenstrijdig, maar het niveau is hier echt ontzettend laag en creativiteit staat niet in het woordenboek. En Engels aanleren gaat dan ook door middel van dialogen, maar ook echt alleen maar door middel van dialogen. Kinderen die er geen zin in hebben of niet durven, hoeven niet te praten. Dat is dus echt niet handig bij spoken English..

We hebben ook weer indrukwekkende dingen meegemaakt hoor. Aller eerst zijn we eindelijk een keer op house-visit geweest. Dit was een gezin met veel moeilijkheden die je in eerste instantie niet zo zou verwachten. Ik niet in ieder geval. De meeste gezinnen hier hebben het ontzettend moeilijk doordat vader/moeder of soms allebei zijn weggevallen, geen inkomen hebben, daardoor kinderen niet naar school kunnen enz... Maar dit gezin was zo mooi! Vader, moeder en 7 kinderen. Vader was aan het werk, moeder doet dingen in het huis en voor de communitie, de kinderen gingen allemaal naar school en sommige zelfs al afgestudeerd aan de universiteit! Echt zo fijn, maar helaas.. net iets te rooskleurig allemaal. Vader heeft namelijk een ernstig drank probleem en wat hij heeft gedaan weet (bijna) niemand, maar het is erg genoeg geweest om ervoor te zorgen dat een zoon en dochter zeer ernstig beperkt zijn geraakt. Psychisch zijn ze helemaal de weg kwijt en niet meer te helpen. Ze worden nu niet meer geaccepteerd hier en kunnen dus niets. Behalve opgesloten zitten tussen 4 muren en vader... Hoe machteloos kan een mens zich voelen als je die dingen weet, maar helemaal niks voor ze kunt betekenen. Ik ben er wel mee bezig om iets te kunnen doen, maar het wordt tot nu toe niet geaccepteerd!

Om het nog mooier te maken, maar waar wij ondertussen wel om kunnen lachen is het volgende..
We zouden naar een andere community gaan om weer nieuwe mensen te leren kennen enz, maar dit kon helaas niet doorgaan door een sterfgeval. We zouden er die middag even naartoe gaan. Wij vonden dat al een beetje gek, want wat moeten wij als vrijwilligers bij mensen die we nog helemaal niet kennen en net een dierbaar persoon zijn verloren?!!?!
Hier gaat het iets anders en stonden we dus zonder dat het van tevoren verteld was in de menigte om samen de begrafenis bij te wonen. Precies op het moment dat de "lijkwagen" (is echt anders dan in NL) eraan kwam rijden en wij zouden volgen begon het ook nog eens kei hard te regenen en te onweren. Echt waar, het was alsof we in een film-scene stonden. Ik weet niet of ik het eerder heb verteld, maar Ethiopiers houden echt niet van regen. Uiteindelijk zijn we dus toch maar niet meegegaan naar de begraafplaats, maar hebben we een plekje opgezocht om te schuilen. Wat maakt het uit? Vervolgens zouden we een stukje lopen en natuurlijk, daar waren we ineens bij de (zo zouden ze het in NL noemen) condoleance. Dit kan best lang duren zou je denken in een land als Afrika. Belangrijk persoon, goed voor de community, iedereen is hier gelovig.. maar nee hoor, na max 10 minuten waren we weer zonder een boe of bah vertrokken. En de dag was voorbij.............................

Afgelopen vrijdag zat ik echt ff in een dip. Wat moet ik hier? We doen nog niks, ik kan mn energie en creatieve plannen niet uitvoeren, mensen lijken niet echt te willen ook al zeggen hun verhalen heel wat anders, we komen in situaties die je echt liever niet heb enz enz enz.. Gelukkig begint ook hier vrijdag het weekend en ik was er blij mee! Op kantoor hebben we een goed gesprek gehad over de invulling van deze week, we hebben een afspraak gemaakt om morgen dan eindelijk bij een weeshuis te kunnen kijken en ook op het andere project zijn we morgen van harte welkom. Dit geeft weer goede moed om toch veel dingen op te kunnen pakken, want ik ga echt niet de komende 6 weken uit mn neus zitten pulken. Ik wil weten wat de mogelijkheden zijn en anders mogelijkheden creeren om iets te kunnen doen. Ben hier ten slotte niet om vakantie te vieren. (geloof me, daarvoor zitten we op de verkeerde plek)

Gelukkig zijn er dan nog onze tripjes in de weekenden. En jawel, afgelopen weekend heb ik dan toch echt 3 uur lang op een knol gereden door de bergen naar de Dodola. Wat mooi was dit zeg! Een beetje zoals op wintersport, maar dan zonder sneeuw en heel wat andere bomen.
En voor ik het vergeet te zeggen, de paarden waar we op reden hadden het echt heel goed, anders was ik voor geen goud meegegaan! En ook het geld wat we ervoor hebben betaald wordt weer voor goede projecten gebruikt.
Op de berg sliepen we in een tent. Echt waar, zo rood als ik nu ben door de zon overdag, zo bevroren was ik door de kou 's nachts. haha Wel een hele leuke ervaring dus en een goede oppepper voor de komende week.

Deze ziet er al wel fijn uit. Vandaag zouden we een drukke dag hebben, maar die hebben we dan helaas niet. Maar morgen gaan we dus wel echt actie ondernemen, woensdag weer helpen op school, donderdag weer als een verwende Nederlander naar het resort om te zwemmen, zonnen en douchen. Kan niet wachten!:) Het volk hier heeft vanaf woensdagmiddag weer vakantie voor een feest op donderdag. En vrijdag gaan we weer heerlijk op trip. Nu al zin in elke dag die deze week komen gaat dus!:D

Uiteraard horen jullie sowieso weer na het weekend van me!:)
Liefs!!