Arba Minch

Zoals beloofd ben ik hier dan weer. Wellis waar een dagje later dan ik wilde, maar je kan natuurlijk niet alles hebben;)

Vanaf donderdag hebben we heeeeerlijk genoten. We waren vrij i.v.m. een feestdag (waar ze hier gerust een hele week van maken) en dus op naar het resort. Heerlijk! Vrijdagmorgen zijn we zeer vroeg op pad gegaan naar Arba Minch. We dachten dat dit weer zo primitief zou zijn zoals alles hier, maar onverwacht hadden we een super luxe hostel met warme douche, wc en een bed waar ook ik met mn lange benen in paste!:D Zooo heerlijk en het uitzicht is echt super. Ik heb even gekeken voor foto's op Google, zodat jullie er wat beelden bij kunnen zien, maar ze komen niet helemaal overeen.. Wel van de bergen, het meer enz, maar niet van de stammen. Die zijn buiten Arba Minch te vinden en daar zijn wij niet geweest. Foto's van de krokodillen die jullie kunnen zien die kloppen wel met wat we hebben gezien! Ik moet dat dan ook even goed praten na mn vorige verslag, want vergelijken met deze dingen waren dat kleine salamanders!;) haha.. Dit waren echte krokodillen van sowieso 2 meter lang en max 2 meten van onze boot vandaan. Best wel een beetje spannender dan de vorige keer kan ik vertellen:D Gaaf om van zo dichtbij te zien.

De dag erna hebben we een reis gemaakt naar de berg met het uitzicht op Arba Minch. Namen moet ik echt thuis opzoeken, sorry daarvoor. eerst zijn we door het bamboe-bos naar het dorp geweest en hebben we even pauze gehouden in een locale "kroeg" waar we uiteraard weer aan de honing wijn moesten. Vervolgens stond er thuis een heerlijke maal voor ons klaar en in de avond hebben we kennis gemaakt met de community daar en wel door met ze te dansen rondom het kampvuur. Inderdaad, echt op zn Afrikaans. Gelukkig kregen we complimenten over onze uber fantastische dance-moves, anders waren we allang op onze stoel blijven zitten. Naast die Afrikaanse mensen (vooral de jongens) zijn wij net een plank. Vervolgens hebben we geslapen in de traditionele huisjes van hier (Tukuls). Wel veel luxer dan hoe het volk zelf daarin woont, maar toch erg leuk om eens mee te maken.
De volgende dag was het dan toch echt alweer tijd om terug te gaan, maar het kwam met bakken uit de lucht vallen. En dat betekende dat het TE gevaarlijk was om met ons mooie Toyota de berg af te glijden, uhhh rijden. Eerst maar even een stukje lopen dus.. Je moet je even die vakanties voor de geest halen waar je heeeeeeel hoog in de bergen zit, stijl omhoog rijdt, denkt dat je daar echt je goede auto met 4-wiel aandrijving bij nodig hebt, blij bent met de verharde wegen en dan toch ook best dankbaar bent voor die vangrails langs de kant van de weg. Alleen miste dat dankbare momentje voor de goede auto, de verharde weg en de vangrail langs de weg! Genoeg leefjaren verloren aan die rit dus;) maar we zijn weer terug in Hawassa.
Wat we onderweg zijn tegen gekomen en hebben gezien wil ik heel graag vertellen, maar zou niet weten waar te beginnen en hoe ik het moet uitleggen. Het is gewoon de natuur, de mensen, het verkeer, de dieren en al het andere wat het allemaal zo ontzettend bijzonder maakt en wat jullie gewoon moeten bekijken op de foto's en video's die ik heb gemaakt.

Toen we terug waren in Hawassa ben ik meegeweest naar het ziekenhuis met een andere vrijwilligster die haar laatste prik tegen Rabius nodig had. Ja, klopt.. Dit was puur uit nieuwgierigheid om zelf te zien hoe het er hier aantoe gaat. Alleen via via dingen horen vond ik voor de verandering niet genoeg. Ik heb mn ogen uitgekeken daar. Iedereen komt binnenlopen alsof het spreek uur is. Door uitleg van de andere vrijwilligster kon de verpleegster de inenting dan toch zetten, maar had echt geen idee wat ze in handen had. Terwijl ze daamee bezig was lag er ondertussen een ziek kindje in dezelfde behandelkamer en kwam ieder die iets of niets nodig was tussendoor ook even binnen wandelen. Gewoon, omdat dat kan.. Stom toevallig kwamen we ook nog de project begeleider tegen en hij vertelde ons dat zijn vader is overleden en dat hij daar nu was om zijn lichaam op te halen. Okeee, sta je dan met je nieuwsgierige gedrag letterlijk tussen de kofferbak van de "lijkwagen" en de kamer waar zijn vader lag en weggedragen zou worden. Gelukkig konden we tussendoor weg, want daar hoefden we ook echt niet bij te staan.

Gister weer even een normaal kantoor dagje gehad waarin we hebben besproken hoe ik hen kan helpen met de problemen van bepaalde gezinnen hier. Ik ga er van de week waarschijnlijk naartoe om de kinderen in ieder geval voor een moment uit huis te halen en te praten met betrokkenen om samen een oplossing voor de situatie te vinden. (Ik weet het niet heel zeker meer, maar volgens mij had ik hier eerder over geschreven. Dit gaat over op het eerste gezicht dat leuke, slimme, sociale gezin, maar waar vader een ernstig drank-probleem heeft en daardoor 2 kinderen zodanig mishandeld heeft dat ze nu geestelijk niet meer in orde zijn). Dit ga ik natuurlijk samen doen met onze projectleider, maar het werk zal vooral op mij neerkomen. Spannend! maar heb er zeker zin in.

Vandaag zijn we weer op huisbezoek geweest en wat voelde ik me ongemakkelijk zeg. Kom je dus bij echt een hele arme moeder met 2 kindjes thuis. (Vader is overleden aan Malaria). En ze hebben gewoon echt niks van henzelf. Het "huis" waarin ze wonen mogen ze gebruiken van andere mensen en voedsel krijgt ze via via wanneer dat uitkomt. Ze kan zelf niks beginnen, omdat ze geen stukje grond heeft of inkomen om vanuit daar iets verder op te bouwen/verbouwen en haar kinderen te kunnen verzorgen. Toch maakt ze dan brood voor ons klaar met koffie en we moesten het eten en drinken. Het was ook echt heerlijk, maar ik kreeg het bijna niet weg, omdat iik wist dat ze niks hebben en met de kindjes die voor me zaten en niks kregen, want dat is dan weer onbeleefd naar ons toe! Zelfs een gat in de grond als wc had ze niet, geen douche/water, geen bed, geen keuken, niks!

Ik heb ondertussen best wat dingen gezien, nog lang niet alles natuurlijk. En er zijn ontzettend veel mooie dingen, maar ook ongelooflijk veel (veel meer dan de mooie) nare dingen. Toch ben ik erg blij dat ik hier zit en nog niet met de eerste groep mee terug naar huis ga aankomend weekend hoe erg ik bepaalde dingen en personen ook mis,maar ik wil nog meer zien en ook doen. Daarnaast besef ik nog beter dan thuis wat ik allemaal heb. Zelfs het besef dat ik zelf als kindje met een hart afwijking ben geboren is ineens heel groot. Ben echt dankbaar voor het feit dat ik Nederland geboren ben, een operatie mogelijk was en nu toch met eigen ogen kan zien hoe het voor anderen kan zijn! En ook dit klinkt weer heel negatief, maar zelf zie ik het als iets goeds dat ik dit kan doen.

Nu moet ik stoppen met schrijven, want moet weer rap naar de school om les te geven. Morgen training geven voor het maken van tippy-taps (om je handen te kunnen wassen) en ook gaan we weer langs gezinnen om te helpen, toch bomen planten en training geven aan onze eigen projectleiders over HIV/Aids. Genoeg te doen dus;)

Liefs en tot gauw!:D