Haal die goede moed onder mn schoenzool vandaan!:P

Zo, de titel zegt genoeg denk ik.. In het laatste verslag was ik over 1 ding van het project nog wel heel positief, maar dat is ook verdwenen. We zouden dus inkopen doen voor diegene die een "bedrijfje" zouden kunnen opzetten ipv gewoon maar geld toe te schuiven. Helaas, het geld is gewoon overhandigd alsof het vouwblaadjes waren die je weg mag gooien als je niet weet hoe je er een mooi vliegtuigje mee kunt maken. We gaan volgende week wel kijken of ze er uberhaubt iets van gekocht hebben en hoop het zooooooooo erg, maar ben echt bang dat dit niet gaat gebeuren. Ook hebben we op 3 verschillende community's schriftjes uitgedeeld voor degene die naar school kunnen gaan. Bij 2 ging dit echt heel goed. Was zo ontzettend leuk hoe ze er met elkaar een feestje van maakten en zo dankbaar waren dat sommige dit konden krijgen. In tegenstelling tot de community waar we vanmorgen waren. Wat een ramp was dat! Schreeuwen, huilen, de armsten voor onze neus neerzetten om ons meer geld te laten geven. Je zou ze bijna weer de schriftjes afpakken...

Gister had ik het ook ff zwaar. Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat wij buren hadden met kindjes die wel een "goed" leven hebben. We horen ze vaak lachen, spelen, plezier maken met zowel vader als moeder.. Tot gistermiddag. Vader kwam thuis en het kindje had nog niet eens wat gezegd en werd zo hard geslagen/geschopt? waardoor 'ie alleen nog maar kon kokhalzen en happen naar lucht. Daar sta je dan machteloos in de tuin ernaast..... Je kunt hier met dit soort gevallen helemaal niks. Stel dat de politie ernaast zou staan zouden die nog een trap nageven ook.

Gelukkig zie ik ook nog leuke dingen. Gister op school bijvoorbeeld. Was zo gaaf! Ik had vorige week een les spoken English aan grade 8 gegeven die dit vak eigenlijk niet meer hebben. Ik heb ze als een soort spreekbeurt een onderwerp laten kiezen waarover ze mochten vertellen. Dit mocht over alles gaan wat ze maar wilden. Ze mochten eerst voor zichzelf opschrijven wat ze wilden zeggen en het dan voor de klas komen vertellen. Echt iedereen was direct hele verhalen aan het schrijven, maar voor de klas komen om te vertellen deden de meesten niet. Ik vroeg waarom dit was en waarom de leraren de verlegen kinderen niet motiveerden om naar voren te komen. Hij vertelde dat dit kwam doordat ze tot een paar jaar geleden niet waren toegestaan om te praten voor een groep of mee te discussieren (met name de vrouwen) en ook dat het in deze cultuur iets goeds is als je verlegen bent. Nu wilden ze dat wel graag veranderen, maar dit gaat natuurlijk niet zomaar als je t niet gewend bent. Ik heb ze toen de opdracht gegeven thuis iets voor te bereiden voor deze week en verteld dat iedereen voor de klas zou komen te staan. Zo gezegd, zo gedaan.. Naja.. bijna dan. Ze hadden allemaal netjes iets voorbereid, maar erover praten deed weer niet iedereen. Meer niet dan wel. Vervolgens heb ik ze alle stoelen aan de kant laten schuiven waar de leraar en de leerlingen me inderdaad heel raar door aankeken en geen idee hadden wat hen overkwam. En vervolgens er een spel van gemaakt. Iedereen stond in een kring en degene die in dit geval het flesje anti bacteriele hand-gel ving moest iets vertellen over zichzelf, cultuur van hier of iets anders wat ze graag wilden delen. Dit werkte direct goed, iedereen zei wat, iedereen had plezier en de directeur werd erbij gehaald om eens even te zien wat er allemaal gebeurde en heeft er ook foto's van gemaakt. Hoe gaaf is dat?!?:D

Zij vonden het in ieder geval zo gaaf dat ze me hebben gevraagd nog even wat langer te blijven en dezelfde les in grade 8B te geven. Prima! Waarom niet? Hier liep het ook goed, maar totaal anders. Zij hadden geen spel nodig om te praten. Er waren veel die voor de klas kwamen. De leerlingen hadden allemaal iets geschreven over wat ze in de toekomst wilden doen en het was allemaal gericht op het helpen van de armen, straatkinderen, in ziekenhuizen en dingen moderniseren zoals ze dat in Nederland hebben gedaan, omdat dat een land is waar het wel goed loopt... Na een aantal van deze verhalen kwam ook nog een blinde jongen naar voren. Hij kon niks opschrijven natuurlijk, maar wilde graag wat zeggen. Hij drukte iedereen op het hart om elke droom die ze net hadden verteld ook asjeblieft na te streven, omdat jongens zoals hij het nooit zouden kunnen doen. Ook zong hij een liedje voor de klas wat hem op de been hield en het was zoo ontroerend. De hele klas was muis-stil en toen hij ging zitten kreeg hij zo'n lang warm applaus.. Het was bijna gek om over te gaan naar iemand anders en het volgende verhaal te laten vertellen. Dit is nou echt zo'n ervaring waarvan ik hoop dat ik 'm nooit zal vergeten..

Gelukkig stond er daarna op mn planning om weer bij het weeshuis te helpen. We zijn daar bezig met het renoveren van een huisje. Dat houdt in.. Lekker met de blote voetjes in de aarde te staan, water erbij zodat je modder krijgt en gooien maar. haha.. Goede manier om even letterlijk alles van je af te gooien wat hier op je af komt..Heerlijk! De tijd vliegt ondertussen voorbij en vrijdag zijn we nog maar 1 week verwijderd van ons vertrek terug naar Addis en vervolgens weer naar huis. En heel eerlijk, ik geniet nog van iedere dag dat ik hier ben. Alleen loopt het project niet, is netwerken heel lastig en is het dus ook echt tijd om volgende week gewoon weer lekker naar huis te gaan en eindelijk weer mn bruine boterham met boter en vruchtenhagel te eten:) En nog eerlijker.. Ik verlang weer naar een bed waar ik WEL in pas;)

Liefs, en tot het laatste verslag die ik waarschijnlijk in Nederland pas/ alweer zal schrijven..:D